چند وقتی بود که سر خیابون می دیدمش.یه جورایی نظرم رو به خودش جلب کرده بود.یه روز دلم رو زدم به دریا و رفتم جلو.بهش گفتم سلام.اسم من....... هست.(آخه تو یه کتاب روانشناسی خونده بودم که برای برقراری ارتباط با دیگران،اول باید سلام کنیم و خودمون رو معرفی  کنیم.)
تا نگاهش به من افتاد،چند قدمی رفت عقب.شاید به این دلیل بود که هم من جنس مخالفش و هم سنم ازش بیشتر بود این کار رو کرد.بهش گفتم نترس کاری باهات ندارم فقط می خوام یه کم با هم دیگه صحبت کنیم.با صدایی آروم انگار که از ته چاه می اومد گفت:یه نفر با سن و سال تو چه کاری می تونه با من داشته باشه؟با خودم گفتم بچه راست میگه.اون فقط یه دختر بچه ی 12ساله بود.خودم هم نمی دونستم هنوز باهاش چی کار دارم.گفتم گردو شیشه ای چند؟گفت فکر نمی کنم برای خریدن گردو اومده باشی.
خیلی تعجب کردم.آخه این از کجا فهمید که من گردو نمی خوام؟باخودم فکر کردم بهتره زودتر برم سر اصل مطلب تا فکرای بدی درموردم نکنه.گفتم برای چی اینجایی؟یهو جاخورد.انگار اصلا منتظر یه همچین سوالی نبود.با جدیت تمام گفت مگه نمی بینی، دارم گردو می فروشم!
عجب دختر زرنگی بود.می خواست با این حرفش بهم بگه که متوجه منظوره اصلیت نشدم ولی من می دونستم که اون کاملا منظور منو درک کرده.به دستاش نگاه کردم و گفتم:می بینم که داری گردو می فروشی.ولی حیف این دستات نیست که سیاهشون می کنی؟با شنیدن حرفم سریع دستاش رو زیر لباسش قایم کرد و گفت:برای دیگران که کار نمی کنم،برای خودم و مامانمه.کار، کاره.من خیلی هم کارم رو دوست دارم.گفتم ولی توالان باید به فکر درس و مدرسه باشی نه چیز دیگه.درحالیکه اشک توی چشماش جمع شده بود گفت:مامانم گفته،آدم باید خیلی وقت ها برای به دست آوردن یه چیز با ارزشاز خیلی چیزای با ارزش دیگه بگذره.
با این جملش انگار تمام دنیا رو سرم خراب شدآخه من با این سن و سال هنوز معنی این جمله رو درک نمی کنم اما این دختر...........
معصومه............. معصومه..............صدای پسرکی از اون طرف خیابون توجه دخترک رو که حالا می دونستم اسمش هم مثل خودش "معصومه" به خودش جلب کرد.معصومه به سرعت به سمت دیگه خیابون راه افتاد.وقتی دیدم داره میره،داد زدم: معصومه............ دخترک ایستاد و با اون چشمای سیاه رنگش بهم زل زد.گفتم:تو خیلی قلب مهربون و بزرگی داری.می تونم ازت بپرسم اون چیز با ارزش چیه؟ او در حالیکه که داشت ازمن دور می شد گفت:نمی تونم بگم.این یه رازه.فقط من می دونم و خدا..
معصومه با همون معصومیت قشنگش رفت و منو با یه دنیا سوالای بی جواب تنها گذاشت. ای کاش که بتونم دوباره ببینمش.شاید اون روز به من بگه که چه چیزی اینقدر با ارزشه که ارزشه خراب شدن بچه گیش رو داره.