سلام دوستان.امروز یهو یادم اومد که: من یه روزی وبلاگ داشتم و به این نتیجه رسیدم که خیلی وقته که بهش سر نزدم.بعد با خودم فکر کردم در مورد چی بنویسم گفتم بهتره در مورد کار همین روزا باشه.(خونه تکونی!) بعد کلی فکر کردم که چطور بنویسم که یاد جناب آقای سهراب افتادم و با اجازه ی ایشون یه دست خیلی خیلی ناچیز در شعر«قایقی خواهم ساخت» ایشون بردم.امیدوارم لذت ببرید:
خانه ای خواهم تکاند
خواهمش کرد تمیز
دورش خواهم کرد از این خاک و غبار
که در این خاک کسی نیست که دمی بتواند
نفس را احساس کند!
خانه از پاکی تهی
و دل از عشق به پاکی
همچنان دستمال میکشم
نه به پاکی ها دل خواهم بست نه به عید
کارگرانی که سر خود را بالا میگیرند(که تا پول ندی کار نمی کنیم.اینو نمی دونستم چطور به شعر بگم)
و در آن تابش بی پولی ما
حالمان را میگیرند نافرم
همچنان خواهم شست
پشت کمدها موشی است
که در آن سوراخی رو به خورشید باز است(منظور از خورشید اتاق دختر همسایه هست!)
طاق ها جای عنکبوت هایی است
که به فواره ی شلنگ آب می نگرند
شلنگی که در دست من است
بنده مبحوت به یک فرش کثیف چنان می نگرم
که به یک خمپاره به یک کابوس مهیب!
خاک موسیقی فریاد مرا می شنود و صدای فریادم می آید در شهر
پشت مبل ها شهری است
که در آنوسعت آشغال به اندازه ی چشمان شتر مرغان است(در مقیاس زیاد)
خانه ای باید تکاند
و اینجا به این نتیجه می رسیم که:
قافیه چو تنگ آید شاعر به جفنگ آید وفایا! (دوستان برداشت بدی نکنید منظور من اصلا به رضایا نبود بلکه به سعدیا و حافظا بود)
امیدوارم که خوشتون اومده باشه.اگه یه ناشر خوب هست بنده میتونم کارهای دیگه ام رو که در آینده می سرایم(چه جو شاعری گرفته منو)بهشون بفروشم.اعتماد به نفس من در حد لالیگاست!
